زنان کوچک

مارس

“زنان کوچک” نوشته ی لوییزا می‌آلکوت، در سال ۸۸ برای اولین بار از نشر افق منتشر شد. البته این مجموعه هم اکنون به چاپ چهارم خود رسیده است.

شاید بهتر باشد که اول از همه کمی درباره ی خود لوییزا بدانید. اینکه این نویسنده زمانی که متوجه شد خود از پس مخارج زندگی اش بر می آید و نیازی به حمایت شخص دومی ندارد، تصمیم گرفت که ازدواج نکند، آن وقت شروع به رمان نویسی کرد، در کتاب پیش رو، “زنان کوچک” لوییزا بیش از هر چیز به حق انتخاب و استقلال زنان بها داده و همین امر هم باعث شده است تا رمان او مورد توجه مخاطبین قرار بگیرد و او به ثروت و شهرتی بزرگ دست پیدا کند.

این کتاب روایت گر زندگی چهار دختر خانواده ی مارچ، به نام های [مگ، جو، آمی و بت] است، این خانواده که پدرشان یعنی آقای مارچ به عنوان کشیش به جنگ رفته، دستخوش مشکلاتی شده اند، از جمله فقر..

این خانواده که تا قبل از این از نظر مالی کمبودی نداشتند، حال به خاطر یک اتفاق باید سختی های زیادی را تحمل کنند، آن هم در نبود پدرشان.. ولی با وجود محبت و راهنمایی های خانم مارچ می توانند قوت قلب پیدا کنند و از لذت های کوچک اطرافشان نهایت استفاده را ببرند.

به نظراتتان چطور است که بخشی از متن را با هم بخوانیم ؟

بهار که شد دخترها سرگرمی های تاز های پیدا کردند. هر کدام یک در یک قسمت از باغ گل رز، گل همیشه بهار، آفتابگردان، میخک، بنفشه فرنگی و گل های دیگر
کاشتند.
آنها علاوه بر باغبانی و پیاده روی و قایقرانی در رودخانه، باشگاهی به نام “پیک ویک” نیز به راه انداختند. در این باشگاه که در اتاق زیر شیروانی تشکیل
می شد، خواهرها اسامی مردانه داشتند و هفته نام هایی منتشر می کردند که “جو” یا “آقای سناد گراس”! سردبیر آن بود.

در این هفته نامه اشعار جدید، اخبار محلی، آگهی های بامزه و نکاتی درباری خطاها و عیوب اعضای باشگاه درج می شد. دخترها در یکی از جلسات باشگاه، لاری را نیز بعد از بحث های زیاد به عضویت پذیرفتند.
لاری نیز برای حقشناسی از باشگاه، باجه پستی را در گوشه باغ و کنار پرچین به باشگاه اهدا کرد.
این باجه پست که در گذشته لانه کبوتران بود، محلی برای دست نوشته ها، کتابها و چیزهای دیگری بود که اعضا می خواستند غیرمستقیم به دست یکدیگر برسانند.